Εξάρτηση & Συνεξάρτηση
Κατανοώντας την εξάρτηση.
Επιστημονικές έρευνες αναγνωρίζουν την ναρκομανία σαν αρρώστια, η οποία μττορεί να αναχαιτιστεί αλλά όχι να θεραπευτεί. Ένα από τα συμπτώματα, είναι μια ανεξέλεγκτη επιθυμία για την χρήση ουσιών. Η ναρκομανία είναι μια εξελισσόμενη αρρώστια. Εφόσον οι ναρκομανείς συνεχίζουν να πίνουν, η ώθηση τους προς την χρήση θα χειροτερεύει. Αν η αρρώστια δεν αναχαιτιστεί, μπορεί να καταλήξει στην παραφροσύνη ή το Θάνατο. Ο μόνος τρόπος για να αναχαιτιστεί η ναρκομανία, είναι η πλήρης αποχή.
Η ναρκομανία είναι μια χρόνια αρρώστια. Οι περισσότεροι ειδικοί αποδέχονται ότι ακόμα και μετά από μακροχρόνια νηφαλιότητα, οι ναρκομανείς δεν μπορούν ποτέ ξανά να ελέγξουν την χρήση αν ξαναρχίσουν να πίνουν.
Σήμερα, υπάρχουν πολλές επιτυχημένες θεραπείες για τους ναρκομανείς. Η προσέγγιση των Δώδεκα Βημάτων είναι η πιο γνωστή και ευρέως αποδεκτή ως η πλέον αποτελεσματική θεραπεία. Η Ναρκομανία δεν είναι πια μια αθεράπευτη κατάσταση, υπό τον όρο ότι αναγνωρίζεται και θεραπεύεται.
Οι ναρκομανείς κάνουν χρήση επειδή νομίζουν ότι πρέπει να πίνουν για να ζήσουν. Χρησιμοποιούν την χρήση τους σαν δεκανίκι και σαν μέσο διαφυγής. Βρίσκονται σε κατάσταση συναισθηματικού πόνου και χρησιμοποιούν την ουσία για να «σκοτώσουν» αυτόν τον πόνο. Τελικά, καταλήγουν να εξαρτώνται τόσο από τις ουσίες, ώστε πείθονται ότι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτές. Αυτό είναι έμμονη ιδέα και πάθος.
Όταν μερικοί ναρκομανείς πρoσπαθoύν να τα βγάλουν πέρα χωρίς τις ουσίες, τα συμπτώματα στέρησης είναι τόσο έντονα ώστε γυρίζουν ξανά στην χρήση γιατί η ουσία μοιάζει να είναι ο μόνος τρόπος για να απαλλαγούν από την αγωνία. Αυτό είναι εξάρτηση.
Οι περισσότεροιl ναρκομανείς Θα ήθελαν να είναι κοινωνικοί χρήστες. Σπαταλούν πολύ χρόνο και καταβάλουν προσπάθεια για να ελέγξουν την χρήση, έτσι ώστε να μπορούν να μην δείχνουν την χρήση τους. Ίσως προσπαθήσουν να κάνουν χρήση μόνο τα σαββατοκύριακα. όμως ποτέ δεν είναι βέβαιοι ότι μπορούν να σταματήσουν την χρήση όταν το θελήσουν. Καταλήγουν να πάρουν ουσίες ακόμα και όταν έχουν υποσχεθεί στον εαυτό τους ότι δεν Θα πιουν. Αυτό είναι εξαναγκασμός.
Είναι τέτοια η φύση αυτής της αρρώστιας, που κάνει τους ίδιους να μην πιστεύουν ότι είναι άρρωστοι. Αυτό είναι άρνηση. Η ελπίδα για ανάρρωση βρίσκεται στην ικανότητά τους να αναγνωρίσουν την ανάγκη για βοήθεια, στην επιθυμία τους να σταματήσουν την χρήση και στην προθυμία τους να παραδεχτούν ότι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα μόνοι τους.
Κατανοώντας την συνεξάρτηση
Η ναρκομανία είναι «οικογενειακή» αρρώστια. Η παθολογική χρήση επηρεάζει τον ναρκομανή καθώς και τις σχέσεις του. Φιλίες, εργασία, παιδική ηλικία,· γονείς, ερωτικές σχέσεις, γάμοι, τα πάντα πάσχουν ατό τις συνέπειες της ναρκομανίας. Περισσότερο επηρεάζονται οι στενές σχέσεις, ότου ένα άτομο είναι πραγματικά κοντά σε κάποιον ναρκομανή - και οι άνθρωποι που νοιάζονται είναι αυτοί που παγιδεύονται στη συμπεριφορά κάποιου άλλου. Αντιδρούν στη συμπεριφορά του ναρκομανή. Αντιλαμβάνονται ότι η χρήση είναι ασύδοτη και προσπαθούν να το ελέγξουν. Ντρέπονται τις δημόσιες σκηνές, αλλά κατ' ιδίαν προσπαθούν να χειριστούν την κατάσταση. Σύντομα όμως ρίχνουν το φταίξιμο στον εαυτό τους και έτσι αναλαμβάνουν τα προβλήματα, τους φόβους και την ενοχή του ναρκομανή.
Αυτά τα καλοπροαίρετα άτομα αρχίζουν να καταμετρούν την χρήση που κάποιος άλλος κάνει. Πετούν ότι ουσίες και ποτά έχουν στην αποχέτευση, ψάχνουν στο σπίτι για κρυμμένες δόσεις, στήνουν αυτί για να ακούσουν τον ήχο πιθανόν χρήσης . Κάθε σκέψη τους κατευθύνεται στο τι κάνει ή δεν κάνει ο ναρκομανής καθώς και στο πως θα τον κάνουν να σταματήσει τις ουσίες. Αυτό είναι ηδική τους έμμονη ιδέα και το δικό τους πάθος.
Είναι επίπονο το να παρακολουθείς άλλους ανθρώπους να σκοτώνουν σιγά-σιγά τον εαυτό τους με τα ναρκωτικά. Ενώ οι ναρκομανείς μοιάζουν να μην ενδιαφέρονται για τη δουλειά, τους λογαριασμούς, τα παιδιά, την κατάσταση της υγείας τους, οι άνθρωποι γύρω τους αρχίζουν να ανησυχούν. Κάνουν το λάθος να τους καλύπτουν. Τακτοποιούν τα πάντα, βρίσκουν δικαιολογίες, λένε ψέματα για να διορθώσουν τις καταστροφές στους, με στόχο ανησυχούν λιγότερο. Αυτή είναι η δική τους εξάρτηση.
Αργά ή γρήγορα, η συμπεριφορά του ναρκομανή τους θυμώνει. Αντιλαμβάνονται ότι ο ναρκομανής λέει ψέματα, δεν αναλαμβάνει ευθύνες, εκμεταλλεύεται τους άλλους. Αρχίζουν να αισθάνονται ότι ο ναρκομανής δεν τους αγαπά και θέλουν να ανταποδώσουν το χτύπημα, να τιμωρήσουν, να αναγκάσουν τον ναρκομανή να πληρώσει για τον πόνο και την απογοήτευση του προκάλεσε η ανεξέλεγκτη χρήση ουσιών. Αυτός είναι ο δικός τους θυμός.
Αυτοί που είναι πιο κοντά στον ναρκομανή αρχίζουν, να υποκρίνονται. Δέχονται τις υποσχέσεις του, τον πιστεύουν, Θέλουν να πιστεύουν ότι το πρόβλημα ξεπεράστηκε κάθε φορά που υπάρχει μια περίοδος νηφαλιότητας. Όταν όμως αναληφθούν ότι κάτι δεν πάει καλά με τον ναρκομανή σε σχέση με την χρήση και τη συμπεριφορά του, κρύβουν'" το τι νοιώθουν και το τι ξέρουν. Αυτή είναι η δική τους άρνηση.
Ίσως η πιο σοβαρή βλάβη σ’αυτούς που μοιράστηκαν ένα μέρος της ζωής τους με έναν ναρκομανή εμφανίζεται με την πεποίθηση ότι το φταίξιμο είναι δικό τους. Δεν ήταν άξιοι, αρκετά ελκυστικοί, αρκετά έξυπνοι ώστε να λύσουν το πρόβλημα του ανθρώπου που αγαπούν. Νομίζουν ότι είναι κάτι που έκαναν ή δεν έκαναν. Αυτά είναι τα δικά τους συναισθήματα ενοχής.